BAŞLIĞI ‘ŞEY’ OLSUN

Yıllarca birbirinden başka kimseyi görmeyen, yaşadıklarını çoktan unutmuş iki kadın. 

Artık anlamı kalmamış nedenlerden ötürü, aynı evde yaşlanmak zorunda kaldıkları belli.

Bir gün, anlık bir zaman atlaması yaşıyor içlerinden biri. (Artık ikisi birbirine karışmış gerçi ama neyse işte...)

Serin bir ürperti gibi gelen bir idrak, bir çelişki, dokunuveriyor saçlarına... 

Ve evde tarihi bir an yaşanıyor.

İşte o an...

YalnızKadın 1_  Biraz sosyalleşebilir miyiz lütfen? Zaten solgun ve halsiz bir tipin var. Korkuyorum vallahi. Ablam değil de hayali arkadaşım falan mısın sen yoksa? Delimiyim lan ben? Çarlık Rusyası Eseri gibi mükemmel ve soğuksun her şeyden önce.

YalnızKadın 2_  Sakin ol, tamam. Gel bu akşam müzeye gidelim.

YalnızKadın 1_  Müzeye? Akşam, akşam?

YalnızKadın 2_  Ya evet be; güzel işte sakin, sakin.

YalnızKadın 1_  Yok, olmaz. Korktum ben. Senden tedirgin oldum kızım. Bi’ sokağa çıkalım, bi’ bakıyım başkaları da görüyor mu seni…. Değil mi? Ben önden bi’ emin olayım senin gerçek olduğuna; öyle gidelim. Olur mu? Canım  Benim. Öyle Fight Clup gibi, ürperdim.

YalnızKadın 2_  Gelmem ben.

YalnızKadın 1_  Tedirginim şu an Jane.

Sevgiler...