Beni ilk gördüğünde beyaz askılı bir elbise icinde, sokağın başından sana gülümsüyordum, sen de bana gülümsedin, hatırladığına eminim... Güçlü bir sevginin haberci güvercini gibiydim; beyaz ve pır, pır eden...
Beni yaşamaya ilk başladığında gözlerin doldu, sesin titredi.
Rüyaların günlük hayattan daha değerli hale geldi, hatırlıyor musun?
Zaman, zaman sadece sabır ve melankoli oldum...
Giderek benden yoruldun, öfkene dönüşmeye başladı:. Artık gitme vaktim gelmişti.
Öfken büyüyüp biçim değiştirdi.
Seni değiştirdi...
Bekleyiş de tükendi ve ben çoktan buruşuk bir nefret oluverdiğimi fark ettim.
Başkalaştım; güzel ve uçuşan bir tatlılık değildim artık.
Gitmeliydim.
Sizi baş başa bırakıyorum. Biliyorum ki ben gittiğim an kaldığınız sarılıştan devam edeceksiniz. Sizin sevginiz kuvvetli...
Hoşça kalın...
yazan:özleme duygusu
not: unutma; bütün bu özlemi nefrete dönüştüren sevgiydi.Gittim...
Yazılarda geçen olay, durum ve kişiler tamamen hayal(hakikat) ürünüdür. Cangama gözümde, aklımda, gönlümde canlanan 'şey'leri yazdığım bir köşe-i geyiktir...
1 Haziran 2012 Cuma
MUTLULUKLAR DİLERİM...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder