Melinda ne zaman mavi bi kapıdan geçse, hayatının yeni bir evine girer... Her yeni insanla, her yeni işle, eşyayla, şehirle, şarkıyla, meyveyle ve sevgiyle yeni bir evin kapısı açılıyor ya hayatımızda, öyle...
Bu 'mavi kapı' efsanesi Melinda' yı hepimizden şanslı kılıyor işte...
Meselâ bir seferinde adres sormak için girdiği mavi bir kapıdan, elinde onlarca kitapla çıkmıştı...
Saatler süren bir yolculuğun sonunda girdiği mavi bir kapıdan, çocuğunun babasını göreceği eve girmişti.
Bir seferinde de yepyeni bir dil öğrenmesine vesile olacak bir arkadaşıyla tanışacağı bir bahçeye girmişti... mavi bi kapıdan...
Hatta birgün, o kutsal gün, mavi bir kapıdan fotograf makinasıyla girdiğinde çocuksu bir masalın içine ilk adımını atmıştı...
Hatta birgün, o kutsal gün, mavi bir kapıdan fotograf makinasıyla girdiğinde çocuksu bir masalın içine ilk adımını atmıştı...
Mavi kapılı bir köy otobüsüyle, suyu gülümseyen derelerin yanından geçmişti...
Bir seferinde, ölümsüz bir hikâyenin ilk kelimesi olacağını bilmeden, mavi bir kapıdan içeri 'günaydın' diye seslenmişti...
Bir seferinde, ölümsüz bir hikâyenin ilk kelimesi olacağını bilmeden, mavi bir kapıdan içeri 'günaydın' diye seslenmişti...
Mavi kapılı bir kilisenin içinde gördüğü bir çocuk, Melinda' yı sardunyalı hikayelere sürüklemişti...
Mavi kapılardan geçerek; sevilip üzülerek; bırakılıp eksilerek; serin uykuların içinden yürüyerek; çiçeklenip böceklenerek; elleri titreyerek yeni bir kapının önünde buldu kendini Melinda... Kapının kolunda el değmemiş anılar, sesler ve sorular asılıydı. Bin kapıdan geçip bin ev gezmiş Melinda, şimdi 83 yaşında... Bundan sonra uzandığı her kapı kolundan ölüm şarkılarını duyacak yaşta... Şimdiye kadar cesurca içeri daldığı kapılar gibi; arkasına bakmadan çarpıp çıktığı kapılar gibi, içinde ölüm de olsa bu kapıdan da girdi... İlk kez tedirgindi... Ama onun da bizim de bildiğimiz gibi; Melinda zaten ölüme de mavi bir kapıdan gidecekti; gitti... Kapıyı yavaşça itip içeri girdi. İçeride sessizlik ve derinlik hakimdi. Bu ev şimdiye kadarkilerden çok ama çok gizemliydi. Ölüm yaşamdan daha mı renkliydi? Kimse bilemezdi... Melinda iyiden iyiye ürperdi. Birden uzak odalardan birinden küçücük bir ses geldi: 'Melinda? Sen misin ? Başlıyoruz gir artık içeri...' Melinda sesi takip etti. Yaşasın! Korktuğu başında gelmemişti! Ne ölümü? Bu yeni ev hayatın ta kendisiydi... Bu ev yaşlılığın bilge kalesiydi... Ölüme daha birkaç kapı daha vardı belli ki...
Söylediğim gibi... Melinda ne zaman mavi bir kapıdan geçse, hayatının yeni bir evine girdi...
Hayatımızın bi yerinde mavi bi kapı hep olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder